به گزارش حساب من ،در صنعت کشتی سازی و حمل‌ونقل دریایی صد شاخه صنعتی و دویست حوزه خدماتی وجود دارد که چشم‌اندازهای پنجاه ساله‌ای برای سرمایه‌گذاری در آن‌ها متصور است.این حوزه در افق توسعه ۱۴۰۴ نیازمند ۲۰ هزار میلیارد تومان سرمایه‌گذاری است و اگر این سرمایه‌گذاری صورت نگیرد ۶۰ هزار میلیارد تومان هزینه به کشور تحمیل خواهد شد.

چراکه بنا بر سند چشم‌انداز، نیازمند ۵۰۰ فروند کشتی تجاری، ۱۲۰ فروند نفتکش و ۴۰ فروند کشتی حمل گاز مایع هستیم.این در حالی است که ساخت یک فروند کشتی ۳۰ هزار تنی نزدیک به ۴ میلیون نفر ساعت کار می‌برد.از این رو تکمیل زنجیره تولید ـ از فولاد گرفته تا صنایع الکترونیک و تجهیزات و تزئینات ـ از ضروریات است.

زیرا اگرچه در کشور ما فرایند فولاد از مرحله استخراج سنگ آهن از دل کوه تا ورق فولادی انجام می‌شود و توانایی تولید ورق مصرفی ساخت کشتی و تولید موتور آن وجود دارد اما زنجیره تولید حلقه‌های مفقوده ای دارد که باید تکمیل شود.

از سوی دیگر، در ایران بر خلاف کشورهای دیگر که تا صد در صد ارزش پروژه را به صنعتگران دریایی وام می دهند، حمایتی از صنعتگران این بخش نمی‌شود.

ازجمله اقداماتی که در این خصوص لازم به نظر می‌رسد، تقویت فراکسیون دریایی مجلس، تقویت انجمن‌های تخصصی فعال در این زمینه، توسعه آموزش و سطح کیفی آن و استفاده بهینه از اهرم بازار و سفارش و اجرای قانون حداکثر استفاده از توان داخلی است.

وضعیت اجرای این قانون در بخش ساحلی مثبت اما در بخش ساخت کشتی منفی بوده است و کشتی‌سازی کمترین سهم را در میان صنایع دریایی دارد.

همچنین برخلاف بخش فراساحل که با توجه به پروژه‌های پارس جنوبی سهم خوبی را دارا است، کشتی‌سازی از بهره‌وری اندکی برخوردار بوده و زمان اجرای تعهدات در بخش کشتی‌سازی بسیار بالا است.

مشکل بزرگ کشتی‌سازان نبود امکان اخذ تسهیلات است و وعده‌ای نیز که در وزارت راه دولت گذشته برای وام‌های با بهره صفر به آن‌ها داده شده بود، هنوز محقق نشده است.

نزدیک به ۶ هزار کشتی منطقه در سال‌های آینده نیازمند بازسازی خواهند بود، پس ایران باید بخش تعمیرات و خدمات دریایی خود را نیز برای استفاده از این بازار توسعه دهد.نکته پایانی این است که با وجود عبور کشتی‌ها و شناورهای منطقه از تنگه هرمز سهم ما از تأمین سوخت، تعمیرات و خدمات دریایی منطقه بسیار اندک است.